Uitverkiezing en het einde der tijden was het onderwerp van Bert van der Meer, afgelopen zondag in De Duif. Mooi sinister onderwerp voor een zondag in de meest duistere tijd van het jaar: de tijd dat de blaadjes vallen en de dagen almaar korter worden. Juist dat dreigende van de oprukkende kou en de korter wordende dagen deprimeert me. Mijn geliefde tuin en tuinhuis zijn koud en onherbergzaam, ik moet mijn heil in mijn huis zoeken. Niet alleen dat de vallende blaadjes mij herinneren aan de komst van de winter, ook de alsmaar korter wordende dagen herinneren mij aan mijn eigen alsmaar korter wordende toekomst. Ik besef dat er ook voor mij persoonlijk een eindtijd is, aan alles komt een eind tenslotte en van leven ga je dood.
Het is niet bepaald een vrolijk onderwerp om mee bezig te zijn, waar je op Facebook een fotootje bij plaatst en waarvan je kunt aanvinken: ‘vind ik leuk’. Maar voor wie boven de 50 is het niet actueel? Bert haalt Paulus aan, en Paulus schrijft dat bij het einde der tijden vluchten onmogelijk is. En dat is ook zo, zelfs als er geen einde aan de wereld komt met een heuse Apocalyps, als het alleen maar een einde aan mijn eigen bestaan is. Vluchten is onmogelijk. Ik kan mijn ogen sluiten en me voorstellen dat ik nog net zo ben als toen ik 35 was, maar ik kies ervoor te voelen hoe de jaren in mijn lichaam zijn geprint. Toen een journalist hem zei dat hij er ouder uitzag antwoordde Wim Kok: “Ja, er is nog meer leven doorheen gegaan”. Mooi wijs antwoord. Paulus zei al dat het bij het einde der tijden niet om een veroordeling gaat maar om redding. Zo besef ik dat het niet gaat om een zoeken naar zoveel mogelijk jeugd maar om het doorleven van het ouder worden en het toelaten van de wijsheid die op de deur klopt.